Drach Tales

[Korytarz zamkowy. Mniej wiecej po srodku sceny, jak równiez sciany, znajduja sie duze, ciezkie drzwi. Zza drzwi slychac „rozmowe”] [Wilhelm] [wysokim uniesionym glosem] Koniec! Nie bedziesz mna dalej pomiatal! Za kogo ty sie w ogóle uwazasz?! Jakim prawem niszczysz moja

[Zamkowa biblioteczka. Wszystko wyglada tak jak poprzednio. Na fotelu zasiada Wilhelm i z okularami na oczach kartkuje jakas gruba ksiazke chichoczac momentami nieznacznie. W pewnej chwili spostrzega widownie. Odklada ksiazke na stolik, ujmuje okulary w palce i gestykulujac nimi zwraca

[Wzgórze, na nim trzy krzyże. W tle majaczy płonący zamek. Na środkowym krzyżu wisi Wilhelm przybity gwoździami o zielonkawym połysku. Na dwóch pozostałych wiszą ludzie. Demon pogwizduje w nieco wolniejszej tonacji ‘Always look on the bright side of life’ z

[Pole pod bramą zamku. Nieznacznie przerzedzone ostatnimi potyczkami w sprawach honorowych, wojska imperialne przygotowują się do szturmu. Maszyny oblężnicze i kawaleria w pełnej gotowości, maruderzy szykują drabiny, haki i liny, dowódcy wydają ostatnie polecenia. W pewnym momencie wrota bramy rozwierają

[Sala Tronowa. Wszystko tak jak poprzednio, na przeciw wejścia lustro, na środku pomieszczenia tron. Drzwi nie do końca się zamykają w związku z uszkodzonymi zawiasami. Do pomieszczenia wkracza chwiejnie Wilhelm. Przystaje, podpiera się o ścianę. Idzie parę kroków, przystaje przy

Gościniec w wyjątkowo mrocznym zakątku Schwarzwaldu. Olbrzymie ciemne drzewa, spomiędzy których koron tylko miejscami można dostrzec chorobliwe zielonkawe światło księżyca Morrslieba. Dookoła drogi chaszcze, gdzieniegdzie spozierają żółte ślepia nocnych stworzeń. Z lewej strony sceny wjeżdża czarny powóz z bezgłowym woźnicą,

Scena IV [Wzgórza, daleko w tle widać upiorny zamek z siedmioma basztami. Tutaj jest jednak spokojnie. Zielona trawa, pogodne niebo, śpiew ptaków. Spokój i sielanka… gdy nagle…] [Wilhelm] [z zamku] Aaaaaaaaaaaaaaaaaa! Aaaaaaaaaaaaaaaaaa! DLACZEGO?! Do cholery, dlaczego zawsze mnie to spotyka?!

[Komnata Skryby. Niewielkie pomieszczenie, w którym znajduje się szafa, na której półkach piętrzą się pożółkłe tomiska i poprzewracane, niechlujnie zwinięte zwoje. Centralną część pokoju zajmuje sporych rozmiarów biurko zarzucone wiekowym sprzętem piśmienniczym i wszelakiej maści pergaminami. Na krześle przy biurku

[Dziedziniec zamkowy. Nad drzwiami wejściowymi, do budynku głównego, ponownie zasiadają gargulce Edwin i Edmund. W pewnym momencie drzwi otwierają się. Wychodzi przez nie Wilhelm i z trudem ciągnie po ziemi jakąś tablicę. Przystaje na chwilę, bierze dwa oddechy, ociera pot

[Korytarz zamkowy, na którego końcu znajdują się ciężkie drzwi wejściowe budynku. Na podłodze leży gruby, czerwony, mocno zakurzony dywan. Pod jedną ze ścian stoi rząd równie zakurzonych dębowych krzeseł, nad którymi wisi galeria starych i niestety również oblazłych kurzem obrazów.