Drach Tales

[Ponownie dziedziniec zamkowy. Obok choinki stoją już pudła z dekoracjami, a Wilhelm z miną stratega obmyśla, gdzie je powiesić. Leszy zaś stoi obok i dłubie w nosie ewidentnie się nudząc.] [Leszy] Ej, Wilhelm… [Wilhelm] Nie przeszkadzaj mi teraz, myślę. [Leszy]

[Las. Drzewa przyprószone śniegiem. Pod jednym z nich przemyka się zajączek zostawiając w białym puchu niewielkie ślady. Generalnie sielankowa sceneria. W pewnym momencie na scenie pojawia się brodzący po kolana w śniegu Wilhelm. Oprócz swego standardowego ubioru ma na sobie

[Olbrzymie pomieszczenie. Naprzeciw widowni, w oddali, na podeście stanowisko do przemawiania. Reszta, także obszernego, podestu jest aktualnie pusta. Samą komnatę zaś wypełniają krzesła, na których zgromadziła się licznie gawiedź z Otchłani. Demony, demonetki, a także wybrani śmiertelnicy, najczęściej magowie, pałający

[Znajoma biblioteczka zamkowa. Na środku znajomy fotel, a w nim znajomy Wilhelm, który przeciera okulary, poprawia szlafrok i popija kakao z kubka. Następnie demon sięga po książkę, leżącą do tej pory, na stojącym obok stole.] [Wilhelm] [otwierając książkę] Kolejny akt

[Miejsce to samo, co poprzednio, a więc pomieszczenie o nieregularnie uformowanych ścianach, którego wyposażenie stanowi fotel, stół i księga, a znajdują się w nim aktualnie: Konstant Drachenfels, Hogni, Agorath, Elisan, Ewa i Maksymilian. Hogni robi krok do przodu.] [Hogni] [unosząc

[Ta sama komnata, co poprzednio. Wiele się nie zmieniło, oprócz faktu, iż bohaterowie siedzą znudzeni na krzesłach z delikatnymi objawami kaca wymalowanymi na twarzy (Hogni, jednak, z nie tak delikatnymi objawami i głową ukrytą w dłoniach). Vlad natomiast stoi dalej,

[Duży pokój, cały wyłożony czarnym atłasem. Po środku pomieszczenia znajduje się podwyższenie, na którym spoczywa, duża, czarna trumna. Wnętrze oświetlają jedynie delikatne płomienie świec. Nie występuje tu żadne inne źródło światła, nie widać też żadnych okien, a więc panuje półmrok.

[Wielki Hol zamkowy aka recepcja. W wystroju nic się nie zmieniło, a za biurkiem recepcjonisty ponownie stoi Bardul raz po raz dłubiący w nosie. W pewnym momencie rozlega się pukanie do głównych drzwi wejściowych. Krasnolud zwraca mętny wzrok w ich

[Korytarz zamkowy, gdzieś głęboko w podziemiach. Mnóstwo drzwi z jednej i drugiej strony. Nie ma tu już żadnego dywanu, a jedyną, ewentualną ozdobą są wiekowe świeczniki, rzucające mętnym światłem złowrogie cienie. W pewnym momencie na korytarz wkracza drużyna bohaterów tj.

[Scena ukazuje widok wnętrz czterech komnat zamkowych, tak, iż widownia ma na przeciw siebie widok, od wewnątrz, drzwi każdej z nich. Wszystkie mają umeblowanie zbliżone do sypialni z poprzedniej sceny, która zresztą jest wśród czterech z nich, a znajduje się